49.

Asia przypomniała mi dzisiaj, że moje nastawienie do przeszczepu nie było wcale kiedyś, takie jak jest dzisiaj. Ma rację. Kiedy Iga czekała jako ta pierwsza, ja odpychałam od siebie myśli o swoim przeszczepie i mogłabym wtedy dołączyć do listy osób, tych sceptycznie ukierunkowanych.Pamiętam jak Pani Dorotka, mama Igi niestrudzenie podejmowała próby zarażania nas nowym odkryciem, jakim stał się przeszczep płuc w CF, jej błysk w oku gdy mówiła o tym jak przeszczep może ratować i odmieniać nasze życie. Słuchałam jej z zapartym tchem ale wydawało mi się wtedy, że wszystko co mówi to bajka bo przeszczep nie jest rozwiązaniem, które czyniłoby człowieka zdrowym ( bo nie czyni!) a komplikacje jakie mogą być efektem przeszczepu, spędzały mi sen z powiek i przerażenie sięgało zenitu. Dochodził do tego jeszcze problem kwestii finansowej- wtedy bez prywatnego sponsora bajka pozostałaby tylko bajką! Najbardziej bałam się właśnie tych komplikacji i cierpienia okołooperacyjnego przed i po. Myślę, że właśnie dla większości, strach jest stoperem i nie dopuszczają do siebie myśli, że kiedyś oni też będą podejmować decyzję bo tego przede wszystkim musi chcieć sam chory. Wydaje mi się to teraz być bardzo niedojrzałe i niedorzeczne bo jak można pozbawiać się szansy ratowania własnego życia, kiedy ta szansa jest i bać się tego co się nie wydarzyło i być może nie wydarzy?! Jeszcze wtedy mogłam tak myśleć i z przerażeniem analizować za i przeciw bo nie czułam się aż tak źle a moje wyniki jeszcze nie były wskazaniem do przeszczepu, ale w momencie kiedy życie jest poważnie zagrożone, kiedy najważniejsze parametry (wskaźniki) życia ulegają takiemu spadkowi, że człowiek dzisiaj jest a jutro może go nie być na tym świecie, to nie ma się nad czym zastanawiać i rozważanie o negatywnych skutkach przeszczepu jest nie do końca na miejscu bo wtedy nie ma się już nic tak na dobrą sprawę do stracenia a jedynie można stracić wszystko, nie decydując się właśnie na przeszczep. Być może jeszcze musi dużo wody upłynąć zanim zaczniemy postrzegać w przeszczepie płuc szansę dla siebie na życie o lepszej jakości a co więcej szansę na przedłużenie tego życia. Już tyle czasu żyję z tą myślą, że musiałam po prostu dojrzeć do pełnego przekonania, że to absolut w moim życiu i jeśli chcę żyć to muszę podjąć ryzyko przeszczepienia płuc i zawalczyć o to z całych sił pokonując obawy i strach. Nie wyobrażam sobie, jak mogłabym nie podjąć decyzji, jak mogłabym sobie to zrobić?! Jest tyle rzeczy, których nigdy bym już nie doświadczyła bo moje płuca są zbyt uszkodzone i nie pracują dobrze. To jest przykre, że taka młoda osoba całe dnie przesiedzi w domu, a co więcej praktycznie w jednym miejscu ale wiecie co? wiem, że kiedy będę mogła dojść wszędzie, poczuję że to już jest jeden z tych powodów, dla których wiedziałam, że dobrze robię decydując się na przeszczep. Nie zwojuję świata bo zawsze będę chora ale wiem, że po przeszczepie ten świat będzie lepszy dla mnie a to już wielkie coś!:)